سانسور

همین که نشستم تلفنش زنگ زد. گوشی را برداشت و گفت: «سلام.» سعی کردم به روی خودم نیاورم 

مبایلم را از کیفم در آوردم و مشغول خواندن کتابم روی مبایل شدم. بعد شروع کرد به شوخی با کسی که پشت تلفن بود. مخلوطی از فارسی و لری حرف می زد. لهجه فارسی اش صاف صاف بود و عضو تناسلی من و همنجنسان من بود که از دهنش نمی افتاد. 

«آره، ک...کشا. همین طورین. حالا عیبی نداره.» به لری ادامه داد و یکی دوبار دیگر همان فحش فارسی را وسط لری حرف زدنش استفاده کرد. برای توی قطار به آن شلوغی کمی بلند حرف می زد. نگاهی به پسری که روی یکی از صندلی های روبرویمان نشسته بود کردم. آزردگی ای در چهره اش ندیدم که در همین حین پسر کناری ام تلفن را به او داد و او مکالمه را با تلفن ادامه داد. سلام و احوالپرسی کرد و خندید و انگار جواب یک شوخی تکراری را می داد گفت:

 «حالا دیگه همش آبروی ما رو ببر. کی اونجاست؟ همین که هی می گی زنتو گا...دم. آره. هه هه.» و بعد باز به لری ادامه داد و یکی دوبار کلمه ک... را استفاده کرد.  و مرد کنار دست او هم شروع به شرکت در مکالمه کرد. هر سه تایشان ایرانی بودند. در واقع از چهار صندلی قطار که دو به دو روی به روی همند همه مان ایرانی بودیم. سه مرد و یک زن ایرانی.

توی موقعیت بی نظیری بودم.  چند مرد بی سانسور جلوی من حرف می زدند.  از دوستان مذکرم همیشه خواسته ام که بی سانسور جلوی من حرف بزنند. فکر می کنم تا حدی هم سعی می کنند که این کار را بکنند ولی خوب می دانم که اینطور نیست و بالاخره حرف زدنشان در حضور من فرق دارد. البته خوب نمی گویم سانسور نکنند که راحت هر چه دلشان می خواهد فحش ضد زن ردیف کنند. نمی دانم برای چند تایشان اثبات کرده ام که ک... خل و ک...کش و اساسا بیشتر فحش هایی که عضو تناسلی زن تویش هست ضد زن هست. این کار را حتی گاهی مجبور شده ام برای دوست های دخترم هم انجام بدهم. و خوب شاید خودم هستم که باعث سانسور می شوم. ولی انتخاب بین سانسور نکردن و فحش ضد زن شنیدن کمی سخت است. 

رسیدیم به ایستگاه نورث ملبورن. که پسر کنار دستی من شروع کرد به تکرار کردن. «نورث ملبورن. ک... ملبورن. ک... ملبورن.» این شاهکارش بود و باید سعی می کردم جلوی خنده ام را از تصور این که وقتی بفهمد من ایرانی ام چه می کند، بگیرم. نمی خواستم فرصت را از دست بدهم و نگران بودم که نکند پیاده شود بی این که فهمیده باشد. چند بار شماره پویا را گرفتم که گوشی را برنمی داشت. تا بالاخره توانستم باهایش حرف بزنم. موقعیت خنده داری بود. هرسه تایشان هول کرده بودند. و به فارسی و لری داشتند راجع به آبرو و فارس و بچه کجا حرف می زدند و من هم سعی می کردم هم بفهمم پویا چه می گوید، هم حداکثر دریافت از حال همسفرانم را داشته باشم. مکالمه ام با پویا تمام شد و پسر کنار دستی نتوانست طاقت بیاورد و رو به دوستانش گفت «تشریف بیارید بریم خونه ما. کلبه درویشی داریم در خدمت باشیم.» اینقدر متلک توی ایران شنیده ام که شک نکنم  مخاطبش من بودم. و من به خواندن ادامه دادم.  پسر کنار دستی ام پیاده شد. وقتی داشت از جلویم رد می شد گفت: «Sorry» .

من ماندم و دو پسر روبرویی. من سرم را از روی مبایلم بر نمی داشتم و آن دو هم تا ۴ ایستگاه بعد که من پیاده شدم سکوت کردند. شاید باید سر صحبت را باز می کردم و توضیح می دادم که چرا این جور حرف زدن ضد زن است و چرا ضد زن بودن بد است و چرا ...

--------------------

سانسور کلمه ها به دلیل این که کودکان ممکن است نوشته را بخوانند و برای جلوگیری از فیلتر شدن وبلاگم.  وگرنه شخصا مشکلی با نوشتن کلمات سانسور شده ندارم.