چیستی؟

گفت تا به حال عاشق نبوده ام. عشق چیست؟ تعجب کردم. از من فقط یکی دو سال کوچکتر بود. من توی آن بیست و چند سال زندگیم چهار بار هوای عاشقی به سرم زده بود، حتی اگر عاشق نشده بودم. می دانستم که چه شکلی است. چه رنگی است. چه طعمی است. تعجبم را ولی پنهان کردم و سعی کردم به تجربه هایم رجوع کنم و عاشقی را برایش وصف کنم، گویی که آسان نیست. از عشق تازه برایش گفتم. برایش گفتم که وقتی عشقت جوانه می زند، سرت را که روی بالش می گذاری معشوق با توست و صبح که چشمهایت را که باز می کنی هنوز با توست. تب فراق داری دایم و موقع دیدارقلبت در سینه آرام ندارد. دستت می لرزد. تنت تنش را می خواهد. می خواهی که با تو باشد همه جا و با او باشی همه وقت. در تمام لذت ها شریکش می خواهی و انگار که بی او اصلا نمی شود که نمی شود. ناشناخته ها را شناخته فرض می کنی و برای خودت از او تصویری می سازی عاشق شدنی و عاشق ماندنی. زمان و عشق همیشه یا با هم دشمنند یا دوست. میانه ندارد. زمان می تواند عشق را بکشد یا که رشدش دهد و روز به روز قویترش کند. که زمان شناخت می آورد و تصویر ساخته را واقعی می کند.

برایش از وصل گفتم. که آرامش می آورد. که توهمِ مرگ عشق را می آورد که ترسناک می نماید ولی نیست. وصل، بوته ی آزمایش عشق است. عشق بعد از وصل اگر مُرد، هوس بوده شاید. که اگر هدف خوشی بوده چه باک از هوس. ولی اگر عشق جاودان می طلبیدی شکستی بوده بی گمان. عشق جاودان  برای آرامش جاودان است و هوس چند صباحی است و شکلش متفاوت. گفت می خواهد با مردی که هست پیمان همسری ببندد بی عشق، بی عاشقی. برای من باور کردنی نبود و بی معنی به نظر می رسید. که بی عشق چرا اصلا باید پیمان بست. آن هم به طول عمر؟ تعجبم این بار حتی بیشتر بود ولی باز پنهانش کردم.  از من تایید خواست. گفتم که در زندگی زنی مستقل مثل تو نقش مرد چیست غیر از عشق. نقش تو برای او چیست غیر از عشق. فکر میکردم که خیلی جوانتر از آنم که جواب سوالش را با قطعیت بدهم. به یقین می دانستم که اشتباه است پیمان همسری بی عشق و این را گفتم. گرچه با قیدهای عدم قطعیت تزیینش کردم. به گمانم، به نظر من،‌ من فکر می کنم،‌ من احساس می کنم‌...

پیمان همسری بست و بعد از چند سالی به تلخی شکست.